If you could live anywhere in the world, where would it be?
Τα δάκρυα του βράχου
Σε μια κορφή αγέρωχος
ο βράχος μόνος ζούσε
Τα διαβατάρικα πουλιά
έχοντας συντροφιά
τις μέρες του περνούσε.
Μέσα απ’ την πέτρινη καρδιά
φύτρωσε ένα δεντράκι,
στο πλάι του μεγάλωνε
και έγινε ο φίλος ο πιστός
του βράχου με τα χρόνια.
Από ψηλά ατένιζαν μαζί
όμορφα δάση, καταπράσινα,
πηγές με γάργαρα νερά
που βιαστικά κυλούσαν
να φτάσουν στα ποτάμια.
Οι δύο φίλοι έβλεπαν
τις εποχές να αλλάζουν,
η κάθε μια τους χάριζε
και διαφορετικές χαρές.
Την Άνοιξη θαυμάζανε
τα δάση να πυκνώνουν,
τα κελαϊδίσματα πουλιών
μέσα απ’ τα κλαδιά τους,
τις Ελαφίνες που έτρεχαν
μαζί με τα μικρά τους,
την Αλεπού να κυνηγάει
τροφή για τα δικά της,
μικρά αγριογούρουνα
την μάνα τους να ακολουθούν
σαν μαθητές υπάκουοι
στην τέχνη της ζωής.
Από Άνοιξη ως φθινόπωρο
χαιρότανε από ψηλά
το Θαύμα της ζωής
και επισκέπτες δέχονταν
γεράκια και αετούς,
μέχρι να ‘ρθει ο Χειμώνας
και όλα να ησυχάσουν.
Το πρώτο χιόνι έβλεπαν
πως στόλιζε λευκές
των δένδρων τις κορφές
και όταν το άσπρο πέπλο του
τα πάντα είχε σκεπάσει
έγερναν να ξεκουραστούν.
Έτσι περνούσαν όμορφα
τα χρόνια και οι εποχές.
Με την καρδιά του βράχου στοργικά
τις ρίζες του να τρέφει μεγάλωνε
το λυγερό μα δυνατό δεντράκι.
Μοιάζει η ιστορία τους
όμορφο παραμύθι
μα η πραγματικότητα
το τέλος της θα γράψει.
Μεσοκαλόκαιρο ήτανε…
σε μια στιγμή η κόλαση
ξέσπασε της φωτιάς.
Φλόγες δένδρα περήφανα
κατάπιαν μονομιάς,
θάνατος φρικτός έσβησε
την ζωή και της οδύνης της
οι απόκοσμες κραυγές
φτάνανε ως τον βράχο.
Δάκρυα καυτά ξεχείλισαν
απ’ την καρδιά του βράχου.
Το δύσμοιρο δενδράκι
από λύπη αβάσταχτη
στου φίλου του την αγκαλιά
έγειρε ξεψυχώντας.
Μόνο ένας βράχος έμεινε
σε μια ψηλή κορφή
ασάλευτος σαν να κοιτά
την πονεμένη μάνα Γη
που ντύθηκε στα μαύρα.
Από την πέτρινη καρδιά
που έγινε κομμάτια
δάκρυα αθώρητα κυλούν.
Αγλαΐα Κεφαλά
4-8-2021
Ο σκουπιδότοπος της ανθρωπότητας
Εις το όνομα της αδιαφορίας,
του εγωισμού και του φόβου.
Είμαστε εμείς οι ένοχοι
που βλέπουμε, ακούμε και γνωρίζουμε.
Η αθωότητα στον κόσμο μας
χάνεται πίσω από κλειστές πόρτες
και κλειστά στόματα.
Η παράπλευρη απώλεια των πολέμων μας
γίνεται και άδικα θάβεται
στα ερείπια της χαμένης ελπίδας.
Είμαστε εμείς οι θεατές
που εθελοτυφλούμε και φυμώνουμε
τη συνείδησή μας.
Η αθωότητα ακριβά πουλιέται
και αγοράζεται μέσα σε φτηνά μπαρ
και φτηνά πορνεία.
Είμαστε εμείς οι δημιουργοί
ενός άδικου κόσμου που με ναρκωτικά
τρέφει και μεγαλώνει τα παιδιά μας.
Ενός κόσμου που τους δίνει τα όπλα
να σκοτώνουν και να σκοτώνονται
ποτίζοντας με το αίμα τους ένα αβέβαιο μέλλον.
Εις το όνομα των πολέμων,
της σιωπής και του χρήματος.
Σε ένα νέο μεσαίωνα ξεψυχάει η αθωότητα,
πεταμένη στο σκουπιδότοπο της ανθρωπότητας.
Ποίημα,@Αγλαΐα Κεφαλά
ART BY BANKSY “US AND THEM”
Τρία Χαϊκού για τον έρωτα
Ερωτα γιορτή
χαμόγελο άνοιξης
μεσ στον χειμώνα
~▪︎~•~
Ανθηση ζωής
οι βλαστοί γεννιούνται
καινούργια αρχή
~•~•~
Της ζωής νίκη
πλάση γλυκοξυπνάει
πανηγυρίζει
Αγλαΐα Κεφαλά, 14-2-2024
Αξέχαστη
Θυμάμαι εσένα, με μάτια χαμένα,
σε άγνωστο κόσμο χωρίς γυρισμό.
Θυμάμαι, τα δυό σου τα χέρια
απ’ τις αλυσίδες φρικτά πληγωμένα ,
τις ενέσεις στις φλέβες
για λίγη γαλήνη
Στ’ απαίσιο εκείνο του πόνου κρεβάτι
σε είχαν δεμένη, τρελή, ξεχασμένη.
Τα έργα ανθρώπων θυμίζεις σε ‘μένα
που ενώ δολοφόνοι δεν είναι δεμένοι
Ο πόνος σου μου χει δώσει τα όπλα
να μάχομαι ακόμα του μυαλού
τα σκοτάδια, με ψυχή σαν λαμπάδα
που φέγγει της αγάπης το φως.
Μακάρι να μπορούσες να δεις.
στο χώμα να σκάβουν
να κρυφτούν τυφλωμένοι,
της ζωής σου, της ζωής μου,
οι κολασμένοι.
Η ζωή σου που άδικα χάθηκε
στης οδύνης τον κόσμο
και πόνος που είδα στα μάτια σου
για πάντα χαράκτηκαν
στην παιδική μου μνήμη
Αγλαΐα Κεφαλά
5/11/198
“Για την θεία μου που έζησε και πέθανε σαν ένα αθώο παιδί “
Alexander Gunin art
Κρίνοι κι αγκάθια
Λέξεις και δάκρυα
στεφάνι σου πλέκουν,
παιδί του πολέμου
σε άγραφη κόλλα χαρτί
Κρίνο λευκό
βαμμένο με αίμα,
σ’αγκαλιάζει με οδύνη
η άμοιρη μητέρα
Κανένας θεός, καμμιά θρησκεία
δεν την δέχεται τέτοια θυσία
Το σκοτάδι προσκυνάνε
ψυχές μαύρες, υπανθρώπων
Θρεμμένες με μίσος,
υποταγμένες στην βία
Το σκοτάδι είναι ο θεός τους
Το σκοτάδι η δική τους θρησκεία
Ποίηση,@Αγλαΐα κεφαλά,15-10-2023
Aglaia,Αγλαΐα
Where did your name come from?
Η Αγλαΐα ήταν μία από τις τρεις Χάριτες Στην ελληνική μυθολογία, οι Χάριτες ήταν οι θεές της γοητείας, της ομορφιάς, της φύσης, της ανθρώπινης δημιουργικότητας και της γονιμότητας. Ως Χάριτες αναφέρονται η Αγλαΐα η νεότερη, η Ευφροσύνη και η Θάλεια
Aglaia was one of the three graces. In Greek mythology, the graces were the goddesses of charm, beauty, nature, human creativity, and fertility. The graces are Aglaia the Younger, Euphrosyne, and Thalia.
Πίνακας του Πίτερ Πολ Ρούμπενς
Αγάπη και Φώς
Να αφήνεις ανοίγματα στην ψυχή σου να μπορεί να περνάει το φώς
Αγλαΐα Κεφαλά
Φάροι ψυχών
Υμνώ πνεύματα αθάνατα
Ανθρώπους αλύγιστους
στις παγίδες της ύλης
Πιστούς μαχητές
των ιδανικών τους
Διαβάτες του σκότους
με τα μάτια ανοικτά
Με θάρρος κρατάνε
την φωτιά της ψυχής
για να καίει αιώνια
Υμνώ πνεύματα λαμπρά
Φάρους που φωτίζουν
τον δρόμο για τους γενναίους
που με μάτια ανοικτά
διαβαίνουν το σκότος
Αγλαΐα Κεφαλά
29-1-2023
Ιερή κληρονομιά
Ελλάδα, μάνα κι εσύ
από μικρά παιδιά στην αγκαλιά σου
μας μεγάλωσες
Με τη γλυκιά τροφή της πλούσιας γης σου
μας ανάθρεψες
Με τα γάργαρα νερά απ’ τα ρυάκια και τις πηγές
των αγέρωχων βουνών σου μας ξεδίψασες
Με το βαθύ γαλάζιο, χρώμα ζηλευτό,
του ουρανού σου και της θάλασσας
την ψυχή μας βάφτισες
Με την ιστορία σου χαραγμένη στους αιώνες
με σοφία, πίστη και θάρρος μας γαλούχησες
Των προγόνων μας την γενναιότητα
μας κληροδότησες που τα ιερά σου χώματα
έθρεψαν με της θυσίας τους το αίμα
Ήρωες, οι γιοί και οι κόρες σου , η γενιά του 1821
Ξεχύθηκαν στης μάχης τη φωτιά
κρατώντας για ασπίδες τις ψυχές τους
και τον όρκο τους για ελευθερία η θάνατο
Δεν άντεχαν να σε βλέπουν σκυφτή, ταπεινωμένη
Εσένα που σαν φάρος πνεύματος
με το λαμπερό σου φώς
οδήγησες την ανθρωπότητα
στον δρόμο της σοφίας και του πολιτισμού
Κι όποτε εμείς μεθυσμένοι
απ’ το πιοτό του εγωισμού μας σε κομματιάζουμε.
εσύ την αγκαλιά σου ανοιχτή κρατάς
να φυλαχτούμε μέσα της, να φιλιώσουμε
Όπως της κάθε μάνας η καρδιά
που τα παιδιά της πάντα συγχωρεί
Μάνα και εσύ Ελλάδα
Η ένδοξη Ιστορία σου της κάθε γενιάς
κληρονομιά Ιερή
Αγλαΐα Κεφαλά
Όρκος,1849,Τσόκος Διονύσιος
Οι ένοχοι
Στο ξεχασμένο δάσος
ζούν απομεινάρια
Δένδρων κορμιά
με τα κλαδιά τους
απογυμνωμένα
Χωρίς τα φύλλα τους
μοιάζουν με Ικέτιδες
σε αρχαία τραγωδία
που εκλιπαρούν
με χέρια υψωμένα
την Θεία Δίκη
Λιγνές φιγούρες
που στο φύσημα
του αέρα σπάνε
θρυμματίζονται
Αποκαΐδια
παρασέρνονται
Οι τελευταίοι ήχοι
της ζωής τους
σαν μουσική συμφωνία
απλώνονται
πάνω απο έναν κόσμο
ντυμένο
με το μαύρο χρώμα
του πένθους
Εσύ ο άνθρωπος
Για τον αιφνίδιο Θάνατο
ενός παράδεισου
φτιαγμένου για σένα
Που κλείνεις τα αυτιά
Που στρέφεις το βλέμμα
Που φιμώνεις την συνείδησή
Αμετανόητος ένοχος
Copyright@Αγλαΐα Κεφαλά 13/4/2018
Πέτρινη ζωή
Στα όνειρα μου κάθε βράδυ
έρχεται η Αγάπη μας
απο την πέτρινη σιωπή σου
πληγωμένη
Σαν Αγγελος
που τα φτερά του
κόπηκαν
απ’ το μαχαίρι
του εγωισμού σου
Στην αγκαλιά μου
κρύβεται
τρέμοντας από πόνο
Κυλούν τα δάκρυα της
Τα δικά μου δάκρυα
ανταμώνουνε
Χείμαρος γίνονται
Αγάπης λόγια και στιγμές
που σιγοσβήνουνε
απ’ την ορμή του
παρασέρνονται
Και μιά ζωή, η ζωή μου
Στην μοναξιά
Θυσία για την Αγάπη μας
που τα κομμάτια της
στα όνειρά μου αγκαλιάζω
Τώρα κυλάει κι αυτή
μέσα στον χείμαρο
Μαζί με τα όνειρά μας
λάσπη γίνεται
Ένα κορμί μου μένει
Όταν ξυπνήσω
και έχει σβήσει το όνειρο
Ένα κορμί που κουβαλάει
Πέτρινο πόνο
Ισως αυτό
το βράδυ που έρχεται
με την Αγάπη μου αγκαλιά
να πέσω μες στο χείμαρο
Λάσπη και χώμα να κυλώ
μέχρι να γίνω βράχος
Αιώνια να στέκομαι
στην Θάλασσα μπροστά
Να με χτυπούν τα κύμματα
Ασάλευτη εγώ
με ματιά πετρινα
Αψυχα, να αγναντεύω
απατηλες μορφές
να χάνονται
Να σβήνονται
στου ορίζοντα τα βάθη.
Αγλαΐα Κεφαλά
18-7-2017
Εν πλω 